De juiste zorg geven

Ook bij Zorgeloos wonen wordt wijkgericht gewerkt. Zo voeren verpleegkundigen Brinsley Visser (31) en Tommy Sijtsma (30) regelmatig het gesprek over wat een cliënt nog zelf kan (leren), en wie en wat kan helpen in plaats van zorg uit handen te nemen. “Mijn oma wilde ook zo lang mogelijk zo zelfstandig mogelijk leven.”

De gedachte aan die meerwaarde helpt Tommy zo’n gesprek te voeren. Makkelijk is dat niet, noodzakelijk wel. Want het knelt in de zorg met steeds meer ouderen die ook langer leven in verhouding tot steeds minder werkenden. Daarom verandert de zorg van zoveel mogelijk zorgen voor iemand, naar zorgen dát iemand zo actief en zelfredzaam mogelijk blijft. “Van zorgeloos wonen naar autonoom leven”, vat Tommy die ontwikkeling samen.

Hoe je daar komt? “Door verwachtingen af te stemmen voordat iemand in zorg komt”, weet Brinsley. En door eenduidige communicatie richting doorverwijzers zoals ziekenhuizen en huisartsen, maar ook bij cliëntcontacten via brochures, tijdens rondleidingen en intakes. “Als een bewoner aangeeft liever ‘iemand van de zorg’ te zien om medicatie aan te reiken, dan stel ik toch voor samen eerst eens de Medido of beeldzorg te proberen.” Als dat dan na wat oefening lukt, dan is zo iemand tegelijk minder afhankelijk van een ander.

Terwijl de zorgprofessional kan focussen op wat iemand echt nodig heeft. Tommy verwacht dat PUUR daarbij helpt: “Dan zie je -net als in de wijk- welke zorg voor die cliënt de juiste is.” Dus niet even brood uit de vriezer halen of incontinentiemateriaal bestellen als iemand zelf of een naaste dat kan doen. Maar als dat jaren in je systeem zit, dan kan omschakelen lastig zijn. Hij tipt: leer van collega’s, die (al) handig zijn met (digitale) zorgondersteuning of het voeren van deze gesprekken. “De bereidheid is er. Nu is het tijd om beelden te delen, samen tot concrete voorbeelden te komen en voordelen tastbaar te maken.”

Hij ziet taken van zorgprofessionals veranderen: van steunkousen aantrekken of ogen druppelen naar regisseren hoe iemand dat -met hulp- zelf kan. Brinsley: “Cliënten en collega’s weten niet altijd welke hulpmiddelen er zijn of hoe ze werken. Maar als we iedereen in de toekomst zorg gunnen, dan moeten we het als collega’s nu samen met cliënten en alle voorhanden hulp anders gaan doen”, zegt ze vol overtuiging. “Dat is haalbaar, met veel uitleg, herhaling en door elkaar daarbij te helpen.” Zie hier een aanzet.